Lovin' Pisa - Part 1: Basilica San Piero a Grado

Na 4,5 maand wist ik het zeker: Pisa is stom. Die scheve toren, dat is het wel zo'n beetje. Geen hippe uitgaansgelegenheden, opgravingen uit de oudheid (oke, eentje, maar geen hele spectaculaire), of op zijn minst warm Italiaans weer. Niets van dat alles. Gelukkig zou het nog maar twee maanden duren voordat ik weer naar Nederland zou terugkeren.

En toen, na een weekendje terug te zijn geweest in het heerlijke Nederland, besefte ik dat ik in Toscane woon, en er helemaal niet van aan het genieten ben! Hoeveel Nederlanders dromen wel niet van 'een huis in Toscane'? Ik heb een huis (nu ja, kamer) in Toscane, en ik kan alleen maar klagen! Kortom, tijd voor een ommekeer.

Vandaar mijn 'Lovin' Pisa' blogs. De resterende twee maanden ga ik het beste uit mijn tijd in Toscane halen, met tripjes naar al het moois dat deze prachtige streek van Italië te bieden heeft.

Te beginnen in de buurt van Pisa. Op zaterdagochtend begon de dag goed Italiaans, met een - extreem sterke - 'caffè e tramezzino', bij een barretje om de hoek van de universiteit. Na me door een paar uur college hebben heen geworsteld (jawel, college op zaterdagochtend, hoera!), sprong ik op de fiets.

Fietsen blijft een uitdaging in Italië. Wegen zijn er niet op gemaakt, en weggebruikers niet op ingesteld. Nu was misschien die 70 km weg (waarbij 70 Italiaans is voor heeeeeeeel hard) ook niet zo'n handige route. Gelukkig kreeg ik wat meer zelfvertrouwen toen ik meerdere fietsers tegen kwam; ik was toch niet de enige 'gekke Hollander'.

Afgezien van de voorbij razende auto's, werd het landschap steeds mooier. Eindelijk het Toscane wat iedereen kent uit de boekjes/films/waar-dan-ook. Helaas kan ik dit niet delen met jullie; stoppen op die weg om foto's te maken leek me geen goed plan.

Na een minuut of 20 sloeg ik linksaf op een rotonde, en ineens dook uit het niets een idyllisch plaatje op, waarvoor het toch wel echt de moeite waard was om mijn leven te riskeren en in de berm foto's te maken (kleine opmerking: in werkelijkheid was het dankzij de stinkende vuilcontainer die naast me stond een stukje minder idyllisch..): San Piero a Grado. Het is officieel een soort van wijk van Pisa denk ik, en veel groter dan dat is het ook echt niet. Er staat een kerk, een stukje Pisa Universiteit, en dat is het geloof ik wel.

Vroeger, lang, lang geleden, was hier de monding van de rivier de Arno. Petrus zou hier zijn aangekomen toen hij naar Rome vertrok. Enigszins vreemd, want volgens mijn geografische kennis kom je toch echt eerst langs Rome als je per boot vanuit Antiochië vertrekt... Moet ik nog eens goed uitzoeken (en tips zijn welkom!).

Maar dankzij deze legende staat er nu wel een prachtige kerk, waarin de resten van een gebouw uit de eerste eeuw na Chr. te zien zijn. Zo is er onder andere een oud Petrus-altaar. De huidige kerk is gebouwd in de periode 10de-12 eeuw. Binnen zijn portretten afgebeeld van alle pausen (tot aan paus Johannes XVII in 1003). (En voor meer informatie kun je me mailen :D).

Na een lekkere fietstocht in de zon (warm!) was het tijd voor wat ontspanning, en sloot ik de dag gezellig af met ping pong en Thais eten bij twee medestudenten thuis. 's Avonds in bed bereidde ik me alvast voor voor de volgende sight seeing trip: Pistoia! Maar dat komt in een volgende blog aan bod.