Scooters en fietsen

Ik hoor iedereen al denken dat deze blog vast na korte tijd niet meer geüpdatet zal worden. "Een paar stukjes in het begin, maar dan zal ze er wel mee ophouden." Hoewel ik graag zou willen beloven dat dat niet het geval zal zijn, moet ik bekennen dat de wekelijkse blog die ik met mezelf had afgesproken niet gaat lukken, en wel om twee redenen.

De belangrijkste reden is simpelweg het gebrek aan tijd. Ik heb nu dagelijks van 9 tot 5 college (en vandaag zelfs tot 6), en zit vervolgens tot laat in de avond te studeren. Het kleine beetje vrije tijd dat ik heb, spendeer ik liever aan eten en slapen dan aan een blog schrijven, om eerlijk te zijn.

Reden twee voor het gebrek aan blogs hangt samen met reden een. Doordat ik het zo druk heb, doe ik naast studeren niet zoveel. Nu kan ik wel een enkeling bedenken die het best boeiend zou vinden om meer te weten te komen over de materie die we bij mijn studie behandelen, toch denk ik dat het merendeel van de lezers zal afhaken. Hierdoor zijn de onderwerpen om over te schrijven ook wat beperkter.

Gelukkig gebeurt er af en toe toch nog iets noemenswaardig in het alledaagse leven: het kopen van een fiets. Vorige week kreeg ik een sms van Rafael (de eigenaar van het hostel waar ik de eerste dagen verbleef), dat zijn fietsverkopende vriend een fiets voor me had. Ik had hem al een week of wat eerder gesms't om te vragen of hij me kon helpen bij mijn zoektocht naar een fiets. Rafael had me namelijk, toen ik in zijn hostel verbleef, verteld dat hij een vriend had die fietsen verkoopt. ('Goedkope' fietsen welteverstaan. Ik gok dat de gemiddelde Leidse student nu vast wel weet waar ik het over heb. Het enige verschil tussen Leiden en Pisa is de verkoper: in plaats van junks zijn het hier Afrikanen.)

Er was dus een fiets voor me beschikbaar. Na wat over en weer gesms over de locatie (een 'goedkope' fiets kun je natuurlijk niet zomaar ergens in een winkel kopen) spraken we af dat hij me zou komen ophalen bij de bibliotheek van Sant'Anna, waar ik op dat moment aan het studeren was. En daar verschijnt de scooter in het verhaal. Terwijl ik buiten stond te wachten, zei iemand van onder een helm gedag tegen me: Rafael. Zo begon de tocht naar de fiets op een scooter. Hij had een helm bij zich, maar, zo zei hij, het was niet verplicht om deze te dragen. Gezien eerdere ervaring met het achterop zitten op een scooter bij een Italiaan (weliswaar in Rome op een van de meest onmogelijke pleinen, maar toch) leek het me veiliger om voor de helm te kiezen. Uiteindelijk moet ik toegeven dat Rafael best veilig reed, en het toch ook wel iets leuks heeft, met ** kilometer per uur (gecensureerd) door Pisa te crossen.

In een donker straatje stonden de twee Afrikaanse verkopers ons op te wachten, met een prachtige damesfiets. Alleen, wel met een lekke (of zoiets dergelijks, ik begreep dit gedeelte Italiaans niet helemaal) band. Rafael vond niet dat ik 30 euro voor de fiets zou moeten betalen, en heeft voor me onderhandeld totdat we een prijs van 25 euro overeen kwamen. Niet dat ik geld bij me had natuurlijk, dus ook dit heeft Rafael voor me gedaan. Vervolgens zijn we weer op de scooter gesprongen, en met de fiets in de hand (zijn hand) naar zijn hostel teruggegaan, waar we de fiets zolang hebben neergezet. De volgende dag heeft Rafael de fiets naar de fietsenmaker gebracht, zodat ik tenslotte op donderdag in het bezit was van een heuse Holland Bike (zie foto).

Je begrijpt natuurlijk dat de naam Rafael iets te vaak voorkomt in dit verhaal. Hoewel ik er wel een beetje voor vreesde, hoopte ik toch dat Rafael dit puur uit vriendschappelijk oogpunt zou doen, en om reclame te maken voor zijn hostels. Ik heb tenslotte met Joost in zijn hostel gezeten, dus hij weet dat ik een vriend heb. Bovendien is er nog geen enkele Italiaan geweest die ook maar iets geprobeerd heeft bij me - ik begon te denken dat het kwam omdat ik te oud ben (in tegenstelling tot 5 jaar geleden, toen ik als onschuldig 22-jarige naar Rome vertrok).

Maar nee hoor, deze illusie was snel voorbij toen ik donderdagavond na het ophalen van de fiets het eerste sms'je kreeg met de vraag wanneer we uit eten zullen gaan. Nu weet ik dat hij goede connecties heeft met de eigenaar van een van de meest luxe restaurants van Pisa, dus een lekker etentje zou nooit weg zijn (ik ben tenslotte weer een arme student he!). Maar aan de andere kant heb ik al genoeg misbruik gemaakt van Rafael's 'goedheid', om het zo maar even te noemen, dus ik denk dat ik het etentje maar laat zitten en tevreden ben met mijn fiets.